Ammehula

8 maart 2018 - Colombo, Sri Lanka


We hebben het pas door als de eigenaar de naam van zijn restaurant uitspreekt. "Am-Me-Hoela", roept ie en hij kijkt ons met pretoogjes aan. Ja, nu horen we het. Typisch Hollands. Alleen niet echt een aanbeveling. Dat heeft de eetpret van heel veel landgenoten niet kunnen drukken. De witte muren van Ammehula zijn met zwarte stiften vol geschreven met loftuitingen. En we komen al snel tot de conclusie dat die beslist niet overdreven zijn. Heerlijke kleine loempia's krijgen we voorgeschoteld en daarna een smaakpapillen strelende traditionele Sri Lakaanse maaltijd: kipcurry, garnalencurry, gefrituurde ananas, daal, kokosmix , komkommersalade, pappa dums en rijst. Wat een verschil met de wat smakeloze hap die we een dag eerder uit de buffetschalen in ons verder zo voortreffelijke hotel hebben moeten scheppen.
  "En nu een lekker Hollands bakkie koffie?" vraagt uitbater Saman als we bijna alles naar binnen hebben gewerkt. Ja, dat willen we ook wel. Die bakkies laten wel lang op zich wachten en als hij ze dan uiteindelijk toch op tafel zet, vraagt hij zachtjes aan Trees of ze even wil zeggen of haar bakkie ook lekker is. Dat is het niet. De koffie is zelfs niet te zuipen. "Doe er nog maar een beetje water bij", zegt mijn echtgenote tactvol. En dat doet hij.
   Nee, dan de cappuccino's die we vandaag in het Javaanse café tegenover het voormalige Dutch Hospital - nu een groot winkelcentrum - in Colombo  hebben besteld. Die zijn zoals ze moeten zijn. En ze smaken extra lekker na het dorstig makende bezoek aan de vermakelijke vismarkt in Negombo. Druk, warm, 's morgens al 32 graden Celcius, en toch ook heel bijzonder. Allerlei soorten en maten vis worden daar vlak in de buurt op het zand te drogen gelegd. Met op de achtergrond de oeroude houten catamarans waarmee het zeebanket nog steeds naar boven wordt gehaald, leveren ze een prachtig plaatje op.
   Tijdens de koffiepauze leren we onze begeleider Manjula wat beter kennen. Hij is boeddhist, vader van twee dochters en een zoon. Als sales-manager bij een autobedrijf verdiende hij ooit bakken met geld, maar op een kwade dag ging zijn werkgever failliet en kwam Manjula op straat te staan. Nu hij toeristen door zijn land rondrijdt, verdient hij net genoeg om ook zelf rond te komen. Maar hij is zielsgelukkig met zijn nieuwe job. Zo heeft hij heel veel mensen uit andere culturen leren kennen en waarderen. Respect voor een ander, wat hij of zij ook denkt en gelooft, daar gaat het volgens hem in het leven om. En dat heeft ie ook. Alleen niet voor de politici in zijn land. Die zijn in zijn ogen net als die in veel andere Aziatische landen hoogst corrupt.
  Als ik even afreken, legt Trees hem voor wat we zoal in de Sri Lakaanse hoofdstad willen zien. Zo staat ondermeer het Dutch Period Museum op het programma waar nog heel wat van die oude VOC-tijd te zien moet zijn. Misschien wel met afkeurende teksten. Kan helaas niet doorgaan. Het museum staat in de steigers. Ook een bezoek aan het Slaveneiland staat op onze verlanglijst. 
   "Heeft totaal geen zin", meldt Manjula.
   "Waarom niet", vraagt Trees
   "Omdat er geen slaven meer zijn", meldt hij lachend.
   Wij rijden daarom maar naar de Wolvendaalkerk, ooit het trotse middelpunt van de in de volksbuurt Petha gevestigde Hollandse wijk. Ik maak een foto van dat oude godshuis en wordt daarbij aangesproken door een in een bewakersuniform gestoken leeftijdgenoot. Of ik de mensen op Sri Lanka aardig vind, wil hij weten. "Ja zeker", zeg ik. "Heel aardig zelfs". "En ook is uw land heel mooi", voeg ik er aan toe, terwijl ik er nog maar een klein beetje van heb gezien. Het levert me een vriendelijke lach op en een hand van zijn in zo'n zelfde pak gestoken broer. Die oogt wat jonger, maar heeft wel heel wat minder tanden.
   Na een uitgebreid bezoek aan een prachtige boeddhistische tempel  houden we het voor gezien en keren we terug naar ons hotel in Negombo. Nu zit ik op ons balkon dit stukje te tikken. Ik onderbreek het even om naar de reacties op mijn eerste verslagje te kijken en lees tot mijn verbazing dat er van alles en nog wat op ons vakantie-eiland aan de hand moet zijn. We hebben er niets van gemerkt en ook nog niets over gehoord.
  Terwijl beneden mij een bandje het nummer Can't Help Falling In Love van Elvis Presley speelt, zoek ik op internet naar De Telegraaf. 'Doodsangsten onder toeristen op Sri Lanka' meldt een kop. "Am-me-hoela", is mijn eerste reactie. Maar we zijn dan ook nog niet in Kandy waar zich tussen boeddhisten en moslims het een en ander moet afspelen. Daar moeten we volgens het plan over een dag of vijf aankomen. Ik houd jullie op de hoogte. 
   
  

   
  
  
 

Foto’s

4 Reacties

  1. Erica en Lucas:
    9 maart 2018
    En jij wil zeker dat ik nu ga schrijven. Nou, Am-me-hoela, haha!
  2. Lonneke:
    9 maart 2018
    Wat een leuk verhaal weer.... ammehoela..... krijg ik niet uit mn hoofd! En kleurrijke foto's.
    Hoop dat jullie bezoek aan Kandy door kan gaan. Heb er verder niets meer over gehoord op het nieuws dus het zal wel meevallen. Veel plezier nog jullie!!
  3. José van Emmerik:
    9 maart 2018
    Wat een kleurrijk land weer met veel vergane glorie en dat vinden niet vreemd maar dat vinden wij heel bijzonder...!!!

    Warme groet en mooie momenten,

    Missbucket de rijdende reporter
  4. Ton Weinberg:
    10 maart 2018
    Mooi verhaal, ik kreeg er lekkere honger van