Droogdag

Het is vandaag rustdag of liever gezegd droogdag. Alles wat we de vorige dag aan hebben gehad  is zeiknat. Gehoosd heeft het. Bijna 24 uur lang viel de regen met bakken uit de hemel. 
   Nu niet meer voor te stellen. Slechts licht bewolkt is het nog en warm genoeg om even lekker op een ligbed bij het zwembad te liggen. Doe ik dan ook. Binnen handbereik staat een fles met koel gemberbier, op mijn buik rust mijn i-Pad. Even wat tikken voor het thuisfront. Heb ik een paar dagen niet kunnen doen. Vervelend wel dat het internet zo traag is. Kan niet eens behoorlijk wat foto's versturen. Duurt uren. Vooral die van de safari willen maar niet weggaan. Zeker te zwaar. 
   Ik leg mijn i-Pad even weg en draai me om. Hé, daar komt een leguaan aan. Zal in Nederland niet snel gebeuren. Hij geeft geen kik en loopt rustig langs. Net als die Japanners daarnet. Keken ons onderzoekend aan, zeiden geen woord, liepen door, stonden een paar minuten enkele hoogst merkwaardige oefeningen op de rand van het zwembad te houden en gingen toen met een lullig sprongetje het water in. Rare jongens. 
   Toch is het ook wel weer prettig even niets te hoeven zeggen. Op het terras van onze bungalow krijg je daar de kans niet voor. Constant word je aangesproken door kamerjongens. Kamermeisjes kennen ze niet in het Saunter Palace Resort in Sigiriya, maar jongens des te meer. Bijna een heel peloton. En allemaal lopen ze in hun sarongs langs ons terras. Willen dan van alles van ons weten. We zijn te goed opgevoed om geen antwoord te geven. Pijn in je kaken krijg je er wel van.
  Even nadenken. Waar moet ik het nog over hebben. De tocht naar Polonnaruwa, ook al een oude hoofdstad van het Singalese koninkrijk.  Daarvoor moeten ik weer even een dag terug in de tijd. 
  Het is 9 uur 's morgens. Na een regenachtige nacht is het weer even droog. Voor de zekerheid stoppen we een paraplu en onze regenjassen in de auto. Goed dat we die uit Nederland mee hebben genomen. Van tevoren hebben we nog even in de reisgids gekeken wat belangrijk is om te gaan zien. Natuurlijk de beroemde rotstempel Gal Vihara met de vier enorme uit de granieten rots gehouwen boeddhabeelden. Maar ook de restanten van enkele andere oude tempels en paleizen worden meer dan de moeite waard genoemd. Veel spectaculairder dan die in Anuradhapura. We zijn benieuwd.
   Wat me onderweg opvalt is dat de wegen allemaal goed geasfalteerd zijn. Hadden we niet verwacht. Sterker nog, we waren voorbereid op zeer slechte wegen vol kuilen. Komt door verhalen van vrienden, die er een jaar of tien geleden op hebben gereden. Ik vraag er Manjula naar. "Klopt" zegt hij. "Pas sinds een jaar of vijf is alles verbeterd". 
   Maar dan ook alleen het wegdek, want verder blijven de wegen rampzalig. Ze zijn allemaal tweebaans, dus je hebt altijd tegemoetkomend verkeer. Kijk je door de voorruit dan weet je niet wat je ziet. Opzij trouwens ook niet. Buschauffeurs gedragen zich als kamikazepiloten, de mannen achter het stuur van de tuktuks zijn helemaal volledig de weg kwijt. Het wemelt van die karretjes, die overal vandaan schieten. Om gek van te worden.  Kan niet anders of er moeten hier vele ongelukken gebeuren.
"Klopt", zegt Manjura.
"Lijkt me niet verstandig om hier de bus te nemen. Je bent je leven niet zeker."
"Klopt ook", zegt ie lachend. "En ook moet je niet in iedere tuktuk gaan zitten. Sommige chauffeurs vragen trouwens veel teveel".
   Ineens staat alles stil. File. Overstekende olifanten. Ik pak mijn camera en probeer zo'n bijzondere voetganger in beeld te krijgen. Uit de auto stappen is geen optie. Levensgevaarlijk. Een week of wat geleden probeerden twee toeristen die op de fiets naar Polonnaruwa reden een selfie met zo'n opeens opduikende dikhuid te maken. Ze hebben het niet overleefd. En vorig jaar herfst werd de chauffeur van een tuktuk die vanuit zijn karretje wat te eten wilde geven met wagen en al omver geduwd.
  Op het moment dat we de gang er weer in kunnen zetten, begint het opnieuw te stortregenen. En het houdt niet meer op. Rustig wandelen langs de bezienswaardigheden kunnen we vergeten. Met de auto moeten we van de ene ruïne naar het andere overblijfsel. Jammer, maar het is niet anders. Trees trekt een plastic regencape over haar hoofd en pakt een paraplu. Ik doe mijn regenjas aan, zet mijn petje op en trek telkens mijn capuchon daaroverheen.  Manjula blijft lekker achter het stuur. Hij hoeft dan ook niet te fotograferen en te filmen. Ik wel, want ja, je komt hier maar één keer. Als we na de zoveelste 'attractie' weer in de auto stappen, merk ik dat ik doorweekt ben.
"Trees, die jas is niet meer waterdicht! Hoe kan dat nou?"
"O ja, ik heb 'm voor de vakantie nog even gewassen. Ben vergeten 'm weer waterdicht te spuiten."
Heb ik weer. Toch niet te geloven?