De tand van Boeddha

Stel: je wordt gecremeerd en na de verbranding blijft er een tand van je over. Na het verstrooien van je as komt er toevallig een lieftallig meisje langs die het stukje van je gebit oppakt, in haar haar stopt en het op die manier naar een groot eiland smokkelt. Daar stopt ze het in een gouden doosje met de vorm van een stoepa, doet daar nog een aantal van die kostbare doosjes overheen en laat er vervolgens een tempel omheen bouwen.
   Een gewone sterveling overkomt dat natuurlijk niet, maar Boeddha is dat wel overkomen. Althans dat geloven de boeddhisten op Sri Lanka. En het betreft ook niet zomaar een voortand, maar de linkerbovenhoektand van 2,5 cm groot. Daar heb je dus geen bril voor nodig om die te vinden. De vindster was trouwens niet een gewoon meisje, maar een echte Indiase prinses. 
   Het bijzondere relikwie wordt nu bewaard in een tempel met de toepasselijke naam Tempel van de Tand. Die staat in Kandy en is een beroemd bedevaartsoord. Geen boeddhist heeft die tand daar overigens ooit kunnen zien. Hij zit opgeborgen in een schrijn, die bestaat uit zeven in elkaar passende kleine gouden stoepa's. Alleen de buitenste daarvan wordt getoond en dan alleen in de avonduren tijdens een zogenaamde poyadienst.
   Een keer per jaar gaat Boeddha's linkerbovenhoektand even naar buiten. Dan wordt die in de gouden schijn waarin hij zit op de rug van een olifant geplaatst en in een kleurrijke optocht door het centrum van Kandy gedragen. Voorop lopen dan priesters en tempeldienaren met een aantal rijkelijk versierde olifanten. Achter de tand dragende olifant de hoogste religieuze autoriteiten van het land en daarachter ondermeer een stoet van dansers, acrobaten, vuurspuwers, slangenbezweerders, zwaarvechters en duizenden pelgrims. Het indrukwekkende uitje van de  linkerbovenhoektand is het sluitstuk van de twee weken durende Perahera, het grootste boeddhistische feest ter wereld dat in juli en augustus wordt gehouden.
  Wij zijn op een doordeweekse dag in Kandy en lopen ook mee in een optocht. Het is die van toeristen en boeddhisten die de Tempel van de Tand willen bezoeken. We moeten eerst onze schoenen inleveren en dan door een controlepost lopen. Ik kom er snel doorheen, Trees niet. Ze heeft een plastic tasje met wat kruiden bij zich die ze wat eerder op de markt in de stad heeft gekocht. Dat mag niet zo mee naar de Tand, moet eerst in haar toch al bijna volle rugzakje worden gepropt. 
   Of de strenge controle iets te maken heeft met de recente conflicten weet ik niet. Kan best zijn dat die er altijd is. Wel is me opgevallen dat er her en der in Kandy zwaarbewapende soldaten rondlopen en ook dat hier veel moslims wonen. Sommige wat oudere mannen hebben lange baarden en een aantal vrouwen is volledig gesluierd.
   Blootsvoets moeten we best nog wel een aardige tippel maken om in de Inner Temple te komen waar de heilige tand in een reliekkamer wordt bewaard. Vlak daarvoor zijn een aantal olifantstanden zo neergezet dat ze een boog vormen.  Eromheen bevinden zich zuilengalerijen met prachtige plafondschilderingen én boeddhisten die op de grond zitten te bidden en te zingen.
   Vrij naar Godfried Bomans die in het grijze verleden tijdens het Grand Gala du  Disque een opmerking over de benen van Marlène  Dietrich maakte, zou ik willen zeggen: 'Had ik maar één zo'n tand'.
   Terug bij onze schoenen zie ik dat mijn voeten weer onbehoorlijk zwart zijn geworden. Dat wordt flink schrobben vanavond. Mijn onderdanen zijn trouwens best wel moe, want we hebben vandaag aardig wat kilometers gemaakt. Zo hebben we 's morgens in de buitenwijk Peradeniya door de 64 hectaren grote botanische tuinen gewandeld. Maar liefst 4000 soorten inheemse en exotische planten en bloemen groeien en bloeien er. Ook bevatten de tuinen ruim duizend bomen.
   Als ik freelancer zou zijn geweest en voor krant of tijdschrift een stukje over deze tuinen had moeten schrijven, dan had ik hier wel even alle soorten bloemen en planten opgenoemd. Want dan word je namelijk per woord betaald. Nu wil ik slechts laten weten dat het in de bomen wemelt van de vleermuizen. Duizenden hangen daar de beest uit.
   Na de tuinen hebben we ook nog even onze voeten gebruikt voor een vier kilometer lange wandeling rond het kunstmatige meer in Kandy. Ja, je doet soms gekke dingen als toerist. Daardoor lopen we op het laatst bij de Tempel van de Tand ook echt wel een beetje op ons tandvlees.
  Op naar het hotel dus. Topaz heet het en het ligt op het hoogste punt van Kandy, zo'n duizend meter boven de stad. Nee, lopen hoeven we nu niet meer, we gaan lekker met de auto. Een prachtig uitzicht heb je daar en mochten er nog boeddhisten of moslims
met snode plannen zijn: we zien ze ruim van tevoren aankomen.