Een goed begin

Met z'n dertigen zijn we. Althans dat hebben we na ontvangst van de reispapieren gelezen. Knap veel. Zal even wennen zijn. Het is ook al lang geleden dat we met een groep op reis zijn geweest. Een kleine 50 jaar heb ik uitgerekend. Toen ook in Noord-Afrika. Tunesië was in dat inmiddels flink grijs geworden verleden de bestemming. Nu is een rondreis in Marokko het doel.

   Knap grijs ben ik inmiddels zelf ook en in het vliegtuig zie ik wel meer passagiers met dezelfde haarkleur. Er zijn zelfs mannen die daarbij meer haar op hun hoofd hebben dan ik. Ongelooflijk!

   Wat is een reis met een toestel van Transavia trouwens afzien. Het kan niet anders of ze hebben er in de afgelopen jaren flink wat rijen bij geplaatst. Je kunt tussen die stoelen nauwelijks nog staan ; bij het lopen na je zitplek moet je je aan rugleuningen vasthouden. We moeten een eventuele volgende keer toch maar meer beenruimte zien te boeken. Gelukkig kan de piloot wel vliegen en landen we na iets meer dan drie uur veilig op het vliegveld van Casablanca. Voor enkele passagiers achterin een reden om te gaan applaudisseren. Zijn die van onze groep?

 Een groep kunnen we het eerste uur na aankomst trouwens niet vinden. Een gastvrouw of gastheer ook niet. Het was ons thuis al opgevallen: de reisorganisatie - de NRV - had geen verzamelpunt op de luchthaven aangewezen. 'Maar ach',  dachten we, het zal wel goed komen. Net als bij onze eerdere individuele reizen zal er in de aankomsthal wel iemand staan met een groot bord met daarop de naam van de reisclub. Niet dus. En ook niet een verzameling Hollandse reizigers. Wel zien we buiten de hal een ander stel een beetje verward rondlopen.  Het blijken Gerrit en Joke uit het Brabantse Huissen te zijn. Ze gaan ook mee met de NRV. Tenminste, dat is  de bedoeling. 

   Hoewel ze net als wij al een tijdje de weg kwijt zijn, blijken ze aanvankelijk iets verder te zijn gekomen. Ze hebben de reisleider ontmoet, ze weten zelfs hoe hij heet: Khalid.

    'Een aardige man', vertellen ze. 'Had een bordje in de hand bij de uitgang. Wij er naartoe. Hij zette een kruisje achter onze naam, zei dat we naar buiten moesten lopen en weg was 'ie. Niet meer gezien.' 

   'Ook geen andere lui van de groep gevonden?'

   'Nee, alleen jullie nu.'

   Het probleem van de voor ons nog onbekende Khalid lijkt duidelijk. Geen goede afspraak, te veel uitgangen. Om snel 'zijn' club te kunnen vormen had ie  op z'n minst zijn broer en zus moeten inschakelen, zijn ouders wellicht of zelfs zijn vrouw en 

kinderen....

   Gerrit en ik besluiten ieder een kant op te lopen. Op zoek naar Khalid: rode jas, groene pet, zonnebril, goed Nederlands sprekend. En naar andere, verdwaald ogende reizigers. Al snel denk ik zo'n stel te zien.  Ze staan naast hun rolkoffers, kijken wat nerveus om zich heen en de man werpt telkens een vluchtige blik op zijn horloge. Heel herkenbaar.

   'Ook van de NRV?' vraag ik. Het blijken Fransen te zijn.

   Na een vergeefse speurtocht van een klein half uur besluit ik in actie te komen. Ja, daar ben ik altijd vrij snel in. Ik haal het scenario van onze reis uit mijn tas, zoek én vind het nummer van de lokale agent van het Nederlandse reisbureau. Een taxichauffeur die ons tot dan toe tevergeefs een rit naar ons hotel had aangeboden, biedt zijn hulp aan. Zijn mobiel - goedkopere verbinding - en zijn stem - beter Marokkaans. 

   Het heeft succes. Binnen een kwartier komt Khalid aangelopen. Met achter hem 17  vermoeide vakantiegangers. Wij blij en de taxichauffeur ook, want het levert hem 5 euro op. 

Minder blij blijkt Khalid. Fijn dat wij er zijn, maar hij mist nog 9 gasten. "Blijf bij elkaar, ik ben zo terug', roept hij en gaat er als een haas vandoor.

   Lang blijft hij weg. Te lang vindt iedereen. Als hij weer opduikt en zegt nog een klein kwartiertje nodig te hebben om de groep compleet te krijgen, besluiten wij en onze twee verse vakantievrienden uit Huissen toch maar een taxi naar ons hotel te nemen.

Drie kwartier later komen wij eraan en nog eens drie kwartier later de rest van de groep. Toch hebben we bijna gelijktijdig de sleutel van de kamer. Want ja, wie had de vouchers op zak?