Vreemdgaan in een boerka

Het is de derde dag van ons verblijf in Marokko en voor het eerst heb ik wat meer tijd om een stukje te schrijven. We zijn aangekomen in ons hotel in de koningsstad Fès, hebben op de kamer de koffers uitgepakt, ons daarna een beetje opgefrist en vervolgens de lobby opgezocht. We vinden daar een rustig hoekje. Wijntje op tafel, asbakje erbij en geen mens om ons heen. Heerlijk. Even lekker wat op de I-pad tikken. Er is in de afgelopen 48 uur best wel wat gebeurd. 

   Waar zal ik beginnen, oh wacht even. Ik moet toch even stoppen. Twee mensen lopen op ons af. Duitsers. Of we ook zo veel problemen op onze kamer hebben. Vuile bedden, een niet zo schone badkamer..... Nee, dat hebben we niet. Goed, de kamer is wat kleiner dan de balzalen waarin we in Casablanca en Meknès hebben overnacht, maar ziet er toch echt wel schoon uit en is verder ruim genoeg. Ik verwijs ze naar de receptie.

   Zo, weer verder. Waar ben ik gebleven. Bij wat er in de afgelopen dagen is gebeurd. Veel, maar wacht, ik moet opnieuw stoppen. Zes leden van onze groep hebben ons ontdekt en maken aanstalten om gezellig bij ons te komen zitten. I-padje even weg en wachten op een nieuw rustig moment.

   Dat vind ik 's avonds na een uur of half tien in de skybar op de zesde etage. Prachtig uitzicht daar, leuke groep medereizigers om ons heen. Trees en ik hebben inmiddels met iedereen kennis gemaakt. Met Froukje uit Breda, Paul en Maria uit de Achterhoek, Els, Jacques en nog een Jacques enne ....Piet of was het nou Karel? Dat is nou het vervelende aan zo'n grote groep, ik weet de meeste namen al niet meer. Zal wel de leeftijd zijn. Wat dat betreft ben ik blij dat we geen grote familie hebben. 

   Een ander nadeel is dat je - zeker bij zo'n druk programma als het onze - weinig tijd hebt om je even rustig terug te trekken. Ik vrees dan ook dat er van schrijven tijdens deze reis niet veel zal komen. Of je moet zoals ik nu op deze avond doe het gezelschap even het gezelschap laten . Gaan tikken aan een ander tafeltje.  Het kan een keer, maar dat doe je niet telkens weer. Dan word je zo'n buitenbeentje. Bovendien mis je dan toch ook heel veel. Want we boffen wel met dit gezelschap.

   De op het vliegveld zo laat verzamelde reisclub bestaat uit veel gepensioneerden, maar ook een aantal jongeren. Rustige mensen, die allemaal iets te vertellen hebben, echt geïnteresseerd zijn in cultuur en ook allemaal al veel gereisd hebben. Vaak ook individueel. Net als wij kozen ze ervoor dat niet in Marokko te doen. Te duur om daar een auto met chauffeur/tolk te huren en te gevaarlijk om er zelf achter het stuur te kruipen. 

   Daar hebben we tijdens onze ritten naar de koningssteden Rabat en Meknès ook voldoende voorbeelden van gezien. Wat een kamikazechauffeurs rijden er rond en wat een autowrakken zie je er nog bestuurd worden! Ongelooflijk! Op de eerste dag zagen we zelfs een volgeladen bus, waarvan de onderdelen door een  plastic band bij elkaar leken te worden gehouden. Links zaten de vrouwen, rechts de mannen en het bijna vergane voertuig dat sterk naar rechts overhelde slingerde zich langzaam naar voren.

   Wij reizen in een comfortabele bus, met wifi en airco aan boord. Die airco hebben we trouwens niet nodig, want we zijn in die eerste dagen getrakteerd op echt guur Hollands herfstweer: veel regen en een temperatuur van rond de 12 graden Celsius. Gelukkig dat we truien, jassen en twee kleine paraplu's hebben meegenomen. Prettig ook om te merken dat we over een chauffeur beschikken die ons feilloos langs de soms krankzinnige verkeerssituaties weet te lozen.

   Naar Rabat heeft hij ons veilig weten te brengen, de politieke en administratieve hoofdstad van Marokko, waar we ondermeer het mausoleum van Mohammed V., de eerste officiële koning van het land hebben bezocht. Naar Volubilis ook, de ruïnes van een ooit welvarende Romeinse stad, waar de wrede keizer Caligula graag zijn vakantie vierde. En niet te vergeten de koningsstad Meknès, met zijn groene minaretten, dikke vestingmuren en zijn bijzondere stadspoorten rond de oude medina ook wel het Versailles van Marokko genoemd. Het is de gigantisch rijke sultan Moulay Ismaïl geweest, een tijdgenoot van Lodewijk XIV, die van Meknès ooit de hoofdstad van het land maakte. Ook in een ander opzicht was deze Moulay een bijzondere jongen. Hij had maar liefst 500 vrouwen, die hem in totaal zo'n 1000 nakomelingen bezorgden.

   In de afgelopen dagen hebben we ook onze reisleider Khalid wat beter leren kennen. Een man met maar één vrouw en twee dochters, afkomstig uit de vissershaven Agadir. Dat hij op organisatorisch gebied het licht nog niet heeft gezien, bewees hij ook op de tweede dag tijdens onze rondrit in Casablanca. We brachten daarbij een bezoek aan de Hassan II-moskee, de grootste van Marokko. Een gigantisch complex, waar buiten 85.000 mensen terecht kunnen en binnen 25.000 man. Het is ook één van de twee moskeeën in het land waar je ook als niet-moslim welkom bent. Rijen toeristen stonden er dan ook voor de ingang om even naar binnen te kunnen gaan. Trees en ik ook, samen met Gerrit en Joke. Maar waar anderen rustig konden doorlopen, werden wij niet toegelaten. We hadden toegangskaartjes moeten kopen. Dat had Khalid niet verteld en ook niet voor gezorgd. 'Ja jammer', gaf hij later toe, 'maar we hadden er eigenlijk ook geen tijd voor. Een te druk programma'.

    Praten, vertellen, daar bleek Khalid , verder toch wel een aardige man, weer in uit te blinken. En hij deed daarbij uitspraken die bij ons in Nederland al snel discriminerend zouden worden genoemd. Over de draagsters van boerka's bijvoorbeeld. 

   'Die behoren tot een achterlijke cultuur, die niet in Marokko thuishoort. Die boerka's mogen hier ook niet gemaakt, ingevoerd en verkocht worden. Aan het dragen daarvan wordt echter niets gedaan. Het is ook maar een kleine minderheid die dat doet. En het zijn dan ook nog eens vooral mannen. Zo gaan ze stiekem naar de hoeren of naar hun minnaressen.'

   De grootste slachtoffers van dat overspel zijn, zo vertelde Khalid, de kinderen die daar uit geboren worden. Ze leven zonder identiteit, hebben geen rechten, mogen niet naar school. Marokko zou zo'n 91.000 van die niet ingeschreven buitenechtelijke kinderen tellen. Jongens en meisjes met maar bitter weinig kans op een goed leven.