Logeren bij de Lisu

Wat zitten we weer te smikkelen! Kommen noedelsoep staan er op tafel, schoteltjes met gefrituurde eend, gebakken rijst, pikante  salades, sausjes... Alleen zitten we nu niet op een stoel in een Thais eettentje of restaurant, maar op de vloer van een grote houten veranda. Deze maakt onderdeel uit van Lisu lodge, een eco-gastenverblijf dat is opgezet door de Lisu : een uit Tibet afkomstig bergvolk, dat in het begin van de vorige eeuw ondermeer naar het noorden van Thailand is getrokken.
  Naast ons zitten nog vijf mensen, twee Zwitsers en drie Fransen, die net als wij een nacht bij die Lisu zullen logeren. Achter ons zijn de deuren die toegang geven tot onze kamers, voor ons staan de lage ronde tafels waarop onze smakelijke lunch is geserveerd. 
   We hebben wel een klein probleem: we zitten niet echt lekker. Zo te zien de andere gasten ook niet. De Fransen hebben hun benen gespreid om zo dicht mogelijk bij het tafelblad te kunnen komen en de Zwitsers hebben één been voor zich gevouwen en het andere gebogen aan de zijkant van de tafel geponeerd. Wij zitten in de volledige lotushouding op de zitkussens, althans iets wat er op lijkt. Maar dat valt niet mee als je spieren niet meer zo soepel zijn en het kraakbeen tussen je gewrichten ook niet meer je dat is.
   Trees krijgt kramp, leunt even naar achteren tegen het ruggensteuntje aan, tilt haar rechterbeen op die daarna met een klap op het tafelblad beland. Oei, weer een blauwe plek? Tijdens ons tweedaagse verblijf in Chiang Mai heeft Trees er al een aardig aantal opgelopen. Tot tweemaal toe ging ze bij het wandelen onderuit. Gelukkig kwam ze als zo'n Russisch poppetje gelijk weer overeind en wist ze door het smeren met Arnica te voorkomen dat haar knieën pimpelpaars werden. 
   Trouwens wel een leuke stad dat Chiang Mai. Met een gezellige oude binnenstad, een paar zeer fraaie tempels en een grote avondmarkt waar je voor een redelijke prijs wat souvenirs kunt aanschaffen. Het is er ook niet zo bloedheet als in Bangkok. Een graadje of 28 met een aangenaam windje. Voelt als een warme zomerdag  in Nederland. Alleen die trottoirs daar, vol met kuilen en andere obstakels. Om ze in de regentijd droog te houden zijn de stoepranden zo hoog dat je een flinke stap moet maken om op de rijbanen te belanden. Tja, en dan kan je weleens uitglijden.
   Geen schade gelukkig op de tafel bij de Lisu. Zelfs de soep is in de kommen blijven zitten, maar daar hadden we ook al aardig wat van naar binnen gewerkt. En Trees moet na de schrik alleen nog maar lachen. Pijn heeft ze niet.
   Na het eten gaan we het aan de lodge grenzende dorp Dton Loong verkennen. Het ligt zo'n 50 kilometer ten noorden van Chiang Mai aan de rand van de jungle. Twee jonge vrouwen in kleurrijke kleding begeleiden ons. De één is 21 jaar, studeert nog, en heet Nem. De ander, Som genaamd, is 27 jaar en moeder van twee kinderen. De derde is op komst. Er zijn veel kleine kinderen in het dorp vertelt Som. "Er is hier 's avonds weinig te doen, dus we gaan vroeg naar bed", zegt ze lachend. 
   Via de fraai aangelegde tuin die onze logeerplek omringd lopen we naar een wat minder schoon pad, dat naar de eerste huisjes leidt. Ze zien er wat armoedig uit. Binnen hangen wat planken met spulletjes, zien we midden in een grote ruimte een tafel en wat krukken staan, en verder in een hoek nog een groot bed. Volgens Nem slaapt daar een hele familie op. Grote vraag is hoe het dan is gesteld met de privacy van de kindertjesmakers.  Koken doen de Lisu buiten hun huisjes waar het wemelt van de kippen, kuikens en honden. 
   Al snel komen we bij het dorpsplein aan. In de schaduw liggen twee dode varkens. Achter de dieren staan voor een wat groter huis vrouwen met bonte blouses aan. Sommigen dragen een muts met lange afhangende koorden. Iets verderop zien we een groepje mannen, dat duidelijk in kennelijke staat verkeert. Ze hebben een fles met een witte drank in hun handen. Zelf gestookte whisky horen we. Ik krijg een glaasje aangeboden, maar bedank beleefd voor de eer. Sinds dat weekend vlak voor mijn vakantie drink ik voornamelijk nog water.
   Er  is iets vervelends in het dorp gebeurd, vertelt Som en dat moet bezworen worden. Wat dat is geweest zegt ze niet, maar wel dat de ceremonie waarin de narigheid wordt weggetoverd niet voor buitenstaanders toegankelijk is. Wel  mogen we naar binnen in het huis van de sjamaan, de man die als geestesdokter het ritueel zal leiden. Voor de Lisu, animisten en vereerders van voorouders, is hij zo'n beetje de belangrijkste man binnen de dorpsgemeenschap. Als er narigheid is of goede raad nodig wordt ie ingeschakeld. Hij zoekt dan contact met de geestenwereld en doet wat magische handelingen. Voor een goed resultaat of een uitstekend advies moet soms ook even een dier geofferd worden.
   In de kamer van de sjamaan zien we op een tafel de resten van zo'n offer: kippenbotjes. Gebruikt om een jongen advies te geven. Som legt uit dat de sjamaan kijkt naar het aantal gaatjes in de botten. Hoe meer gaatjes, hoe gunstiger zijn uitspraak.
   Tijdens de avondmaaltijd bestudeer ik de botjes in de stukjes kip tussen de noodles. Ik kan er geen gaatje in ontdekken. Zal dat de reden zijn dat het ineens zo fris is? Voor het eerst moeten we in Thailand een lange broek en een trui aantrekken. Al snel na het eten gaan de andere gasten in onze lodge naar bed. Wij volgen niet veel later. Er is hier 's avonds verder toch niets te doen. Kindertjes zullen er echter niet van komen.