Gebrek aan eetlust

    We zitten in een leuk restaurantje in het hooggelegen plaatsje Mae Chaem. Voor ons op tafel staan schaaltjes met gefrituurde garnalen en inktvisringen, gebakken stukjes kip met cashews, wat pittige sausjes en bolletjes rijst. 
   We kijken elkaar met een vies gezicht aan. Hebben totaal geen trek. De geur staat ons zelfs tegen. We hebben alleen maar wat besteld omdat we na 24 uur alleen maar gedronken te hebben toch iets moeten eten. 
   Het wordt droge rijst. Met lange tanden lepelen we er zoveel mogelijk van naar binnen. De rest laten we staan, rekenen af en lopen terug naar het vlakbij gelegen guesthouse van een aardige kathoey bij wie we die nacht logeren.
   's  Morgens krijgen we wel wat meer naar binnen. Het ontbijt waar de ladyboy ons op trakteert ziet er ook goed uit: kleine tosti's met tonijn en ham en kaas. Toast met wat jam en gekookte eieren. 
   Alleen die eieren: als je niet goed oplet, krijg je een blubberei. Minstens acht minuten moet je ze laten koken willen ze eetbaar zijn. En daar moet je in Thailand dan wel uitdrukkelijk om vragen. Verder hebben ze van afspoelen onder koud water nog nooit gehoord. Beetpakken zonder servet kan dus alleen als je vuurvaste vingers hebt. Trees heeft die, ik niet. Pellen is dan zonder hulp niet te doen. Maar ach, als dat het enige probleem is.
   We zitten die ochtend voor een ander vraagstuk: zijn we alweer fit genoeg voor een 2,5 uur durende wandeling door de jungle? Ziek voelen we ons niet meer, maar van de buikloop zijn we nog niet af. En eerlijk gezegd voel ik me toch nog behoorlijk gammel. Trees zegt zich stukken beter te voelen en wil wel. Ik twijfel, maar laat me uiteindelijk door onze chauffeur Kuan overhalen toch mee te gaan. "Kan wel Leo", laat hij in z'n gebroken Engels weten. "Niet zwaar, alleen maar naar beneden".
   Om goed naar beneden te kunnen, brengt hij ons eerst in z'n minibus naar de top van de hoogste berg in Thailand. Daar, op 2564 meter hoogte, staat een jonge gids even voorbij de ingang van een nationaal park op ons te wachten. Hij behoort tot het Karen-volk, weet alles over de hier levende planten en dieren,  en moet ons veilig door de dichte begroeiing bergafwaarts loodsen.
   Hij heeft er een zware taak aan. Terwijl Trees zich in mijn ogen als een jong veulen via smalle met rotsblokken doorspekte paden, kleine wat wankele bamboe trappetjes en bruggetjes laat afzakken, beweeg ik me juist als een breekbare bejaarde door het naar beneden lopende tropisch regenwoud. Door de opgelopen maag- en darmstoornissen is ook mijn conditie weer beneden peil geraakt. Telkens moet ik even stoppen en heb ik de steun van de gids nodig om redelijk op de been te blijven. Vooral op plekken die normaal gesproken al niet tot mijn favoriete horen: die met diepe afgronden.
  Volop genieten doe ik niet van deze jungletocht, toch ben ik achteraf, maar dan ook 
  echt achteraf, wel blij dat ik heb doorgezet. Want op de momenten dat ik goed uit mijn ogen durf te kijken is het wel fascinerend wat ik zie. En het is natuurlijk prachtig om thuis te vertellen dat 'papa' ook dit toch maar heeft gedaan.
  Nu ik dit tik, zitten we weer in Chiang Mae. Voor de derde keer overnachten we er in een klein hotel met een fraaie tropische tuin en mooi zwembad. We hebben er zelfs alweer gegeten. Een klein beetje spaghetti deze keer. En het smaakt. Meer hoeven we nog niet. Morgen pakken we het vliegtuig naar het zuiden. Daar verblijven we twee nachten in het nationaal park Khao Sok. Overnachten doen we in een boomhut. Ben benieuwd hoe we er in komen. 
   
  
   
  
   



   
   
   ,