Een kwestie van gewoonte

   Het is even wennen. Als we 's morgens in het restaurant van ons hotel in Pai zitten te ontbijten, laat een man naast ons ineens een harde boer. "Viezerik", zou je willen roepen, maar dat heeft totaal geen zin. Die man is een Chinees en die verstaat je toch niet. En als hij je wel zou verstaan, zou ie je vol onbegrip aankijken. Boeren tijdens het eten is heel normaal. Sterker nog, dat is een compliment voor de kok. Daarmee geeft ie aan dat het uitstekend heeft gesmaakt. En als het helemaal top is geweest laat je als goed opgevoede Chinees ook nog eens een vette wind.
   Tijdens onze trektocht langs de bergvolken in het noorden van Thailand worden we met wel meer gewoontes en gebruiken geconfronteerd die we in Nederland sterk zouden afkeuren. Zo roken niet alleen mannen, maar ook vrouwen en zelfs kinderen bij de Lahu, een uit Tibet afkomstige stam, de hele dag door cheroots: grote sigaren van gedroogde bananenbladeren vermengd met thee. Althans dat vermeldt ons reisprogramma. En hoewel ik niemand roken zou willen aanraden en zeker kinderen niet verheug ik me wel op het maken van wat kiekjes van die Lahu-gewoonte.
   Bij binnenkomst in hun dorpje Bo Khrai, waar we de enige toeristen blijken te zijn en hartelijk worden ontvangen, merk ik tot mijn teleurstelling dat niemand rookt. Zouden ze net als ik met minderen zijn begonnen? Ook van het verbouwen van opium waarmee ze jarenlang hun geld verdienden is niets meer te zien. Met steun van de overheid zijn ze overgegaan op de verbouw van graan en rijst. En even buiten het dorp hebben ze grote open varkensstallen ingericht. De beesten die daarin rondlopen hebben overigens een beter leven dan hun soortgenoten in Nederland. Ze zien er gezond uit, zijn slank en hebben volop bewegingsruimte.
   Uitermate gezond zijn ook de Phluang vissen, grote grijs-blauwe karperachtigen die naast de bamboe raft zwemmen waarmee we het grottenstelsel Lod Cave binnenvaren. Het krioelt van die vissen in het water. Sommige zijn wel een meter lang. Mijn zwager, een verwoed hengelaar, zou er een moord voor doen om met zo'n kanjer op de foto te kunnen. Maar hij mag blij zijn dat hij toch niet op zo'n raft hoeft te stappen. Die vlotten zijn zo smal dat je bij één verkeerde beweging zo tussen de vissen dondert. Trees en ik hebben dan ook flink wat ondersteuning nodig om er op te komen.  En zijn er vervolgens stokstijf op blijven zitten.
   Wat dat betreft ben je beter uit op zo'n langstaartboot. Ze zijn breder, langer en onder je billen heb je nog een keurig matje. We zijn er in de afgelopen dagen mee naar de zogenoemde langnek- of giraffenvrouwen gevaren, een spectaculaire tocht dwars door de jungle naar hun dorp aan de grens met Myanmar, het vroegere Birma. Die giraffenvrouwen maken deel uit van de Padaung, een splintergroep van de Karen-stam. Ze dragen taps toelopende koperen ringen rond de nek. Vroeger was het zo dat meisjes vanaf hun zesde jaar de eerste ringen om hun nek kregen en dat het aantal dan met het ouder worden steeds meer toenam.  Tot wel 20 of meer met een hoogte van 30 centimeter en een gewicht van soms 20 kilo. Door dat gewicht zakken de schouders waardoor de nek extreem lang lijkt. 
   Nu is die gewoonte langzamerhand uitgestorven en gaat het verhaal dat die langnekken alleen nog maar te zien zijn in dorpen waar toeristen komen. Het kan zijn, we hebben dat niet kunnen controleren. Wel zien we dat niet iedere vrouw in het dorp nog van die ringen draagt, maar het is wel opvallend dat we in een schooltje toch nog een aantal jonge meisjes met een paar ringen om hun nek hebben zien zitten.
   Dat het bezoek aan de dorpen van de bergvolken een toeristische aangelegenheid, is wel duidelijk. We zijn geen ontdekkingsreizigers. Maar die volken zien ons graag komen, ontvangen ons met open armen omdat er meestal wat extra geld in het laatje komt en dat kunnen ze goed gebruiken. Over het algemeen leiden ze toch een karig bestaan.  Bij de langnekken wil ik ook graag een flinke duit achterlaten. Bij een kraampje zie ik een aantal opeengestapelde ringen die vanachter zo open zijn gewerkt dat je ze makkelijk om je hals kunt doen. Ik wil ze Trees alvast cadeau doen voor haar komende verjaardag. Ze past ze en ik moet zeggen: het staat haar goed. Toch wil ze die prachtige versiering niet hebben. Bang voor pijn in de nek. Nou ja, graag of niet hoor.
  Ook onze chauffeur Kuan toont op een bepaald moment een gedrag dat wij in Nederland onbegrijpelijk vinden. Als we via een weg met 1864 bochten ( dankjewel voor het tellen Erica) richting Mae Hong Son rijden, zie ik door de voorruit van ons busje een grote bermbrand.
   "Hé Kuan. Kijk brand!"
   Kuan kijkt, zegt: " Zal wel een sigaret zijn geweest" en rijdt alsof er niks aan de hand is gewoon door.  Zelf de brandweer bellen kan ik helaas niet. 
Toch is die Kuan verder een fijne vent. Brengt ons naar plekken die we zelf nooit hadden kunnen bedenken.  Zoals de Su Tong Pae brug, een lange bamboe brug die over rijstvelden en een rivier leidt naar een heuvel met daarop een heel bijzonder tempeltje. De bodem van die brug bestaat geheel uit gevlochten bamboe. Stevig genoeg om op te lopen, maar niet om op te springen. Een groep Chinezen deed dat een paar jaar geleden wel, waardoor een deel van die zo fraai gefabriceerde brug instortte. Een foto van dat voorval hangt nu bij het tempeltje.
   Ik ben dit stukje begonnen met een boerende Chinees, ik moet eindigen met de diarree van ons twee. Hoewel Trees en ik de gewoonte hadden om in het Verre Oosten geen salade te eten, hebben we dat deze keer wel gedaan. Moet kunnen, denk je als in de buurt van Mae Hong Son in het luxe Fern Resort logeert. Een plek waar Brad Pitt en Angelina Jolie in hun gelukkiger dagen ook nog eens gebivakkeerd hebben. Kan daar toch niet verkeerd zijn? Dus wel. Een dag lang hebben we ziek op bed gelegen. Maar beste volgers, maak je geen zorgen. We zijn dankzij de de noodzakelijke pillen nu weer aan de betere hand.