Slingerend naar Pai

   Wat een bochten in de bergwegen naar het stadje Pai. Niet te tellen!  Ook om dronken van te worden. Gelukkig hebben we geen last van wagenziekte. Zijn er door de weelderige begroeiing ook geen diepe afgronden te zien. Goed voor mijn hart. Kan ik rustig vanuit ons busje naar buiten kijken. Daar zie ik wel telkens honden lopen. Het stikt hier van die dieren. Soms blijven ze gewoon op het wegdek liggen. Fijn dat Kuan, onze nieuwe chauffeur, een bekwaam rijder is. Dat geeft rust. Had ik niet ergens gelezen dat Thailand bovenaan staat op de lijst van landen met de meeste verkeersongelukken?
   Op ruim 1900 meter hoogte stoppen we. Hier ligt het geisergebied van Pong Duet. In ons reisprogramma hebben we gelezen dat uit verschillende kleine en grote bubbelende bronnen gloeiend heet water omhoog wordt gespoten, soms wel tot een hoogte van twee meter. Willen we dus weleens zien.
  Over met houten hekken afgeschermde paden en bruggetjes lopen we er naartoe. Om ons heen een fraai stukje natuur. Verder geen mens te bekennen.  
  "Laten we stil zijn  Lee", zegt Trees. "Misschien zien we dan wel wat dieren".
   "Wat wil je zien Trees? Een orang-oetan?"
   "Die zijn hier niet Lee. Daarvoor moet je in Indonesië zijn".
   Van veraf zien we de dampen omhoog stijgen, een zwavellucht prikkelt onze neuzen. Bij de geisers wacht ons een teleurstelling. Het kokende water wordt niet meer dan een halve meter de lucht in gespoten. Jammer!  Zeker te weinig toeschouwers.
   Drukker is het bij de heetwaterbronnen een uurtje rijden verderop. Een bezoek daaraan stond niet op ons programma, maar met de kaartjes voor het ene gebied blijken we ook gratis toegang tot het andere te hebben.  Tja, en we zijn nu eenmaal Hollanders.
   Onderweg er naartoe zien we links en rechts van de weg wat jonge olifanten lopen. 
Het is ook een streek waar veel olifanten worden gehouden. Vooral om geld van toeristen mee te verdienen. Er zijn excursies naar kampen waar je op die dieren kunt rijden. Of waar ze allerlei kunstjes vertonen. Op internet is te zien hoe die olifanten gemarteld zijn om tam te worden. Wij zien daarom van zo'n olifantenrit af. Steeds meer mensen trouwens ook. Maar ze worden nog steeds wel gemaakt. Zoals er ook nog uitstapjes worden georganiseerd naar plekken waar je met een tamme tijger op de foto kan. Dat deze wilde dieren daarvoor door monniken zijn gedrogeerd wordt niet vermeld.
  Als we langs een open stal rijden waar twee grote olifanten in staan, wil Trees ze toch even van dichtbij zien. Een vrouw zegt dat ze de dieren mag voeden. Voor 20 bath kan ze een mandje met bananen kopen. Trees betaalt en loopt heel voorzichtig naar één van de dieren toe. Ze tilt haar mandje op en trakteert het beest met hulp van de vrouw op een banaan. Binnen een mum van tijd is het mandje leeg. Uit dankbaarheid slingert het dier zijn slurf om Trees' middel. Het gebeurt te snel om er een foto van te kunnen maken.
  Bij de ingang van het tweede geisergebied laat Kuan onze kaartjes zien en mogen we doorrijden naar het parkeerterrein. Daar stappen we uit om weer te gaan tippelen. Halverwege een bospad kunnen we niet verder. In het midden staat een kleine houten tafel, daarachter een man in militair uniform. Toegangskaartjes wil ie zien, maar die hebben we niet. Liggen nog in ons minibusje. Terug naar Kuan.
  Achter de strenge controleur, iets verder het bospad op, staat een kraampje waar je eieren kunt kopen. Die kan je dan in één van de bronnen laten koken. Een meisje koopt een mandje van vier en laat dat in het kolkende water zakken. In andere wat minder hete bronnen hebben mensen zichzelf laten zakken. Een man zelfs met al zijn kleren aan. Heet heilzaam te zijn. Wij lopen er maar aan voorbij, willen graag droog in ons hotel aankomen.
   Het is druk in Pai. Er lopen veel rugzaktoeristen rond, jonge mensen die hier tegen een klein bedrag kunnen overnachten. Als we door de hoofdstraat van het plaatsje rijden zie ik een vrouw in boerka in razende vaart op een brommer aan komen rijden. Ze is niet de enige zwaar gesluierde vrouw die zich tussen de wat luchtiger geklede toeristen op straat vertoont. Ze behoort tot een grote groep moslims die zich in de loop der jaren in Pai heeft gevestigd. Ze wonen rond de moskee die in de hoofdstraat is gebouwd.
  Er zijn meer minderheden rond Pai te vinden. Bergvolken die net als de door ons bezochte Lisu een eigen dorp hebben gesticht. Ook Chinezen hebben hier een eigen woonplek gevonden. Die bezoeken wij de volgende dag. Maar niet voordat we een ochtendoefening hebben gedaan: het beklimmen van 305 treden naar een groot wit boeddhabeeld. Bij de Chinezen worden we daarvoor beloond met een gratis kopje thee.
   Om toeristen te trekken heeft de Chinese gemeenschap even buiten Pai een stukje van de Chinese muur nagebouwd en het terrein daar naartoe versierd met theehuisjes, bruggetjes,kraampjes vol souvenirs en een ouderwetse draagkoets. Als ik een aantal chinezen in traditionele kleding uit lang vervlogen tijden zie staan, loop ik er naartoe. Leuk voor de foto. Uit het groepje maakt ineens een man in mandarijn-kostuum zich los en loopt op mij af.
   "Wilt u met mij op de foto", vraagt hij in het Engels.
   "Tuurlijk", antwoord ik. Ik ben de beroerdste niet. Hij slaat een arm om me heen en ineens staan er enkele Chinese meiden in spijkerbroek met camera's voor onze neus. 
   "Waar komt u vandaan", vraagt de man
   "Uit Holland".
   "Okay. Ik uit Kentucky".
   Hij heeft het kostuum hier gehuurd om er mee op de foto te gaan. Zoals bij ons in Volendam.