Het boomhutparadijs

   Een zware tropische regenbui omlijst onze entree in het in Khao Sok Nationaal Park.  Over natte bruggetjes lopen we door de jungle naar onze boomhut. Via een trap met leuningen kunnen we naar boven. Een meevaller!
  In het binnen liggende informatiemapje van ons resort lezen we dat we niet moeten schrikken van wat beestjes in de hut zoals kleine oranje kikkers, gekko's en spinnen. Over het algemeen allemaal ongevaarlijke creaturen wordt gemeld. Maar mochten we iets tegenkomen wat ons toch gevaarlijk lijkt, dan kunnen we dat aan de staf melden. Dat stelt gerust.
   Trees is trouwens gek op dieren. Vooral als ze nog wild zijn. Ze heeft er tijdens onze rondreis nog te weinig van gezien. Daarom wil ze ook per se de nachtwandeling maken waarvoor we ons tijdens de herfst in Monnickendam al hebben ingeschreven. Ik zie er bij nader inzien vanaf. Als de gids, een nog vrij jonge vent, zich op de afgesproken tijd bij de ingang van het boomhuttenparadijs meldt, vertel ik hem dat hij alleen met mijn vrouw op pad moet. Vind ie niet erg. Ik zeg hem wel dat ie moet zorgen dat ze weer veilig terugkomt. Dat belooft hij. Hij heeft een schijnwerper bij zich en een brommer waarop ze met z'n tweeën naar een plek rijden waar de wandeling moet beginnen. 
   Na ruim twee uur keert Trees inderdaad weer ongeschonden terug. Die knaap heeft natuurlijk mijn spierballen gezien.
   "En", vraag ik. "Was het leuk?"
   "Geen aap gezien", is het eerste wat Trees zegt. "Het is ook pikkedonker joh".
   "Helemaal niks gezien?"
   "Tuurlijk wel. Hij had toch een schijnwerper. Ik heb tarantula's gezien, een schorpioen, ook een giftige slang... Maar geen wilde dieren".
   "Oh".
   "Maar het was wel heel bijzonder hoor om zo onder die hoge bomen te lopen. Had het toch voor geen goud willen missen."
   's Nachts beleef ik mijn eigen avontuur. Ik moet plassen. Nu hebben we een luxe boomhut en dat houdt in dat we een badkamer hebben met douche én toilet. Dus ik hoef niet naar beneden te wateren of uit de boom te springen. Alleen:  rondom ons bed zit ook een klamboe. En om daar in het donker doorheen te komen... Ik heb Trees moeten wakker maken om me uit die vitrage te halen.
  Toch zijn we de volgende ochtend uitgeslapen genoeg om aan een nieuwe expeditie te beginnen: een boottocht over het meer van Cheow Lan, een enorm watergebied dat in 1982 is ontstaan door de bouw van een stuwdam. Net als tijdens de fietstocht in Bangkok zijn we ook deze keer niet met z'n tweeën. Zeventien andere voornamelijk jonge reizigers varen met ons mee langs de eilanden van kalksteen die loodrecht tot soms een hoogte van 960 meter boven het water uitrijzen. Het doet een beetje denken aan Halong Bay in Vietnam, bijzonder om te zien.
   Na anderhalf uur varen stoppen we bij een drijvend restaurant waaraan een aantal op vlotten gebouwde hutjes zijn gekoppeld. De gids vertelt dat we hier straks gaan lunchen, maar dat er eerst nog doorgevaren wordt naar een gebied waar ook zwarte beren, zwarte panters, kleine luipaarden en toekans leven. Daar zal een twee uur durende  voettocht worden gemaakt die eindigt bij een spectaculaire grot. Wie liever wat wil relaxen, zonnebaden of zwemmen kan hier uitstappen. Twee Russen gaan van boord, ik volg. De aandrang om iets anders te doen is te groot.
  Terwijl Trees enthousiast verder vaart, zoek ik over wankelende houten vlonders de weg naar een toilet. Er blijkt een heel blok met wc's te zijn. Het is wel even een stukje waggelen. Het eerste hokje dat open staat, ga ik binnen. Gelukkig een normale pot. Helaas vergeet ik te kijken of er ook toiletpapier is. En dat is er niet!
   Met mijn camera om mijn hals en mijn broek op mijn knieën open ik voorzichtig het deurtje, kijk links en rechts het halletje in, zie dat er niemand loopt, en spring zo snel mogelijk naar de volgende ruimte. Weer niks. Opnieuw kijk ik enigszins gebukt de open ruimte in, zie nog steeds niemand, en wip als een konijn naar het volgende hok. In het vierde heb ik succes.
 Drijfnat van transpiratie keert Trees na een paar uur terug. Nee, zwarte beren, panters en luipaarden heeft ze niet gezien, maar dankzij haar verrekijker wel een aantal apen hoog in een boom. "En verder ook weer wat tarantula's, een heel grote zwarte spin en wat slangen. Maar het was zwaar hoor Lee. Goed dat je niet mee bent gegaan. Ik heb het nu ook wel gehad hoor".
  Dat vind ik ook. We hebben veel gezien, veel beleefd, maar het is nu tijd om een kleine week te relaxen. Morgen gaan we naar Koh Samui. Daar ontmoeten we Nelleke en Eric.  Lekker op het strand liggen. Een goed vooruitzicht.