Een dagje Jakarta

Je hebt van die hotels waarin je niet weet waar je het zoeken moet. Zoals het Santika Premier Hotel in Jakarta.  Zeer luxe, zeer groot, een doolhof. De fraaie kamer op de 8ste etage hebben we al, de koffers ook, dus als verstokte roker wil ik wel even paffen. Dat kan niet op de kamer, dan maar naar buiten. Uiteraard met de lift. Geen probleem. Mag ook van Trees. En dat is fijn om te weten, want dat houdt het op vakantie gezellig. In die lift druk ik op knopje G van Ground. Lijkt met logisch, want meestal sta je dan ook snel weer buiten. Hier niet. Knopje B1 van de parkeerplaats dan maar. Ook niet. Evenals knop B2 blijkt B1 je ver onder grond te brengen en daar is geen rookkanaal te vinden. 
Knop L brengt gelukkig opluchting. Een prachtig buitenzwembad op etage 2  met aangrenzend restaurant en tafeltjes met asbakken. Heerlijk.
Zoveel beenruimte heb ik in de afgelopen 14 uur in het vliegtuig niet gehad.  Terwijl Garuda Airlines, ooit het zwarte schaap van de over de wereld vliegende luchtvaartmaatschappijen, nu tot de top 5 gerekend wordt en dat ook graag wil laten weten. En terecht, want ze beschikt over jonge, uiterst moderne toestellen. En zo ver ik dat in relatief korte tijd heb kunnen nagaan, ook over piloten die kunnen vliegen. Alleen ja, als je niet eerste klas of business class vliegt, blijft het toch behelpen. Zeker als er een heel dikke Engelsman naast je zit en je zelf naast je vrouw ook nog wat andere spulletjes kwijt moet.
Nou zou je me daar nooit over horen klagen. Klagen behoort niet tot mijn eigenschappen. Dat deed ik ook niet toen ik vlak voor onze reis eerst oorontsteking kreeg en vervolgens door mijn rug ging. En hebben de buren een onvertogen woord gehoord toen ik een uur voor vertrek bij een poging de accu van mijn auto los te koppelen een moersleutel op een onbereikbare plek in de motorkap liet vallen? Niemand zal me er ooit over horen, maar toch...
Bij het zwembad denk ik nog even terug aan de chauffeur die ons op het vliegveld kwam ophalen. Een aardige, goed Engels sprekende knul. Eentje van het type eerst even poetsen en daarna flink lullen. "Hoe oud bent u, " vroeg hij toen hij merkte dat ik door die nog niet geheel verdwenen rugklachten de koffers niet echt hoog kon tillen. 
"Wat denk je," antwoordde ik. "Tachtig," riep hij olijk. Kijk, en zelfs toen lukte het me nog om vriendelijk te blijven kijken.
Tijdens de rit naar ons eerste hotel stond zijn mond niet stil. De jongeman, die op Bali is geboren, vertelde over de vele geloven in zijn land en roemde het feit dat iedereen toch zo goed met elkaar om kan blijven gaan. "Maar we lijden wel allemaal onder de enorme corruptie die er is," liet hij weten. Hij had het ook over de recente terechtstellingen wegens drugssmokkel die de rest van de wereld zo heeft geschokt. "En weet u, in Atjeh wordt er marihuana geteeld. Heel veel gaat er van daaruit naar Nederland toe".
'Is dat zo? Mooi verhaal! Lijkt me nou typisch iets voor oud-collega Joop om dat uit te zoeken', denk ik als ik bij het zwembad mijn tweede saffie opsteek. Die heeft sinds zijn pensionering nog niks uitgevoerd. Een oud-journalist onwaardig, vind ik. Terwijl ik hem ooit als mijn beste leerling beschouwde. Ik neem me voor hem zo snel mogelijk te laten weten dat hij nu echt in actie moet komen.
Maar eerst maar weer eens naar de kamer boven. Met de lift. Dat blijkt niet te kunnen. Om die in beweging te krijgen moet je de card van je kamer bij je hebben. En die heb ik niet. Die zorgt nu bij Trees voor licht in het slaapvertrek. 
Terwijl ik pogingen doe om toch zo snel mogelijk weer boven te komen, gaat bij Trees de telefoon. De Nederlands sprekende chauffeur aan de lijn, die ons de komende dagen over Java en een stuk Bali gaat vervoeren. "Hoe laat zal ik u morgen komen ophalen," vraagt hij. "Morgen," roept Trees verbaasd uit. "Ik dacht dat we vandaag nog even wat in Jakarta zouden gaan zien."  "Oh," hoort ze aan de andere kant van de lijn.  "Ja, want we blijven maar kort in de stad en morgen hebben we er geen tijd voor. We knappen ons even op en dan zien we elkaar over een uurtje. Oké?"
De man, die voor acht uur per dag is ingehuurd, maar kennelijk dacht dat ' die oudjes' het na zo'n zware reis wel even rustig aan zouden willen doen, laat weten er dan ook te zijn.
Tatang heet hij en staat op de afgesproken tijd voor de deur. Geen sacherijn te bespeuren. Vriendelijk loopt hij op ons af en al even vriendelijk rijdt hij ons rond. Hij ontpopt zich als aangenaam gezelschap. We bezoeken de oude haven Sunda Kelapa met zijn imposante zeilschepen. Schilderachtig, maar ze lijken te stammen uit de tijd van de VOC. Moet er niet aan denken om er mee te varen. Toch gebeurt het. 
We rijden ook naar de marktplaats van oud Batavia, waar ooit de bij ons zo lang geëerde Jan, zoon van Pieter Coen, zich als een beest heeft misdragen. Taman Fatahillah heet het plein waar in zijn tijd openbare martelingen en executies hebben plaatsgevonden. 
Het is er druk. Rondom het plein veel marktkraampjes, op het plein zelf lijkt het wel kermis. Clowns, muzikanten, verklede bezoekers. Ik voel sterk de behoefte om iedereen ongevraagd in goed Nederlands te vertellen dat wij dat van Coen en de zijnen ' nicht haben gewusst', maar zie er vanaf. Ze zullen me toch niet begrijpen. In het historische café Batavia drink ik met Trees daarom maar een kop koffie. Er moet een andere manier zijn om jullie thuis duidelijk te maken dat we niet alleen maar voor onze lol in Indonesië zijn. We zijn er ook voor Volk en Vaderland.