In de achtertuin van de president

'Den Haag, Den Haag, de weduwe van Indië ben jij.'  De stem van Wieteke van Dort galmt uit de smartphone van lokale gids Didi, die ons rondleidt in de botanische tuin achter het paleis Buitenzorg in Bogor. Hij heeft 12 songs van onze oude Haagse ster verzameld en mag daar graag bij meezingen. Zo horen we hem ook 'Ik wil geen stamppot met jus, maar nasi goreng met een gebakken ei' kwelen. Dat vinden wij genoeg, maar Didi lust wel soep van Wieteke. Hij is dol op alles wat Nederlands is. Hij spreekt ook de taal, die hij ooit van zijn grootvader heeft geleerd. "Hij heeft vroeger voor Nederlanders gewerkt", vertelt hij. "Sprak maar een paar woorden hoor, maar ik vond het als kind prachtig. Heb daarom later een cursus gevolgd." 
We ontmoeten Didi als we vlak voor de ingang van de maar liefst 87 hectare grote tuin zijn uitgestapt. Of hij voor anderhalve ton onze gids mag zijn, vraagt hij. Doen we niet moeilijk over. Het is in rupiah's , dus dat valt best mee. Snel uitgerekend ruim een tientje. Geen geld voor een man met een Hollands embleem op z'n T-shirt. Bovendien zijn we na een uitstekende nachtrust goed gemutst en hebben er zin in om eens flink de benen te strekken. 
Anderhalf uur hebben we in de auto gezeten tijdens een rit die best dol is te noemen. Terwijl het in Jakarta dit weekeinde qua verkeer best blijkt mee te vallen, tenminste als je zoals wij het gekkenhuis in Hanoi ooit hebt ervaren, is het naar dat als regenstad bekendstaande Bogor, waar het bij aankomst overigens kurkdroog en warm is, een meer dan bizarre route geweest. Stapvoets ging het vaak, waardoor mannen en vrouwen met allerlei etenswaren zich zonder problemen tussen de rijen auto's door konden wringen. 
Het lijkt erop alsof heel Jakarta op zondag de niet zo gezonde stad ontvlucht om zich elders in het groen wat aangenamer te verpozen en dat is volgens onze chauffeur Tatang ook zo. Opvallend is dat zowel in Jakarta als buiten de stad het verkeer niet door politiemensen wordt geregeld, maar door jonge gasten die op die manier wat bijverdienen.
Druk dus in het botanische walhalla, maar buitenlandse toeristen zien we er nauwelijks. Vandaar dat wij geregeld door studenten worden aangesproken die ons graag willen interviewen. Om hun Engels te verbeteren, vertelt een onderwijzer. Ja, daarvoor moeten ze inderdaad bij ons zijn.
Didi laat ons tussendoor merken dat hij heel veel van planten en struiken afweet. Mahoniebomen, eucalyptusbomen, citroengras, papaya's, de diverse palmsoorten, hij weet er van alles over te vertellen en vooral Trees is een en al oor. Ik trek me wat terug nadat hij met een stok uit een van de bamboesoorten het aloude lied Vader Jakob heeft weten te toveren. Ik doe dat om hier en daar in alle rust wat te kunnen filmen en fotograferen. Het eerder genoemde paleis bijvoorbeeld, dat in het grijze verleden het decor vormde voor wilde feesten van de elite van Batavia en later van Jakarta. Het witte gebouw, waarin nu de huidige president - vergeef me dat ik even niet op zijn naam kan komen - vertoeft, herbergt ook de grote kunstverzameling van wijlen Soekarno. De voormalige machthebber heeft er onder huisarrest van 1967 tot aan zijn dood in 1970 ook geleefd.
Vol informatie en met die door de camera geschoten beelden rijden we in de middag naar ons tweede verblijf op Java, een hotelletje in het West-Javaanse bergdorpje Nagrak. Vraag me niet hoe we er gekomen zijn, maar we zijn er. Anders had ik dit stukje niet kunnen tikken. Smalle , zeer slechte wegen met aan weerszijden diepe afgronden en heel veel breed uitziende tegenliggers - hoe is het mogelijk dat ze elkaar hier zo zonder problemen kunnen passeren? - leiden er naartoe.  
De beloning?  Een plaatje!!!  Met prachtige groentetuinen, fraaie fruitbomen en rijke rijstvelden. Pada Villa's Hotel, ons onderkomen voor twee dagen, is al even oogstrelend. Vijf kamers, zeg maar op palen gebouwde huisjes telt het, waarvan er twee zijn bezet. De andere gasten treffen we aan in het met Javaanse curiosa ingerichte open restaurant waar we met verse kokosmelk worden verwelkomd. Een jong stel uit Utrecht. "Ook van Van Verre?" vragen we. "Ja," luidt het antwoord. "Anders was je hier echt niet terechtgekomen." Dat is ook zo, horen we van de gastheer. Alleen gasten van dit bijzondere reisbureau uit Monnikendam vinden hier onderdak. Het verbaast ons niets. Het is voor de derde keer dat we een Azië-reis door dit bureau hebben laten organiseren en telkens kwamen we daardoor op unieke plekken terecht. En telkens weer bleek alles ook perfect te zijn geregeld. Alleen het weer blijken ze in Monnikendam niet echt naar hun hand te kunnen zetten. Dat merkten we eerder al eens in Vietnam en nu ook hier. Op het moment van de kennismaking met dit ook puur Hollandse gezelschap barst er een hevige onweersbui los. Het mag de pret niet drukken. En die hebben we met z'n vieren als we ontdekken dat we precies dezelfde zo heel persoonlijke reis hebben samengesteld.
Na een heerlijke maaltijd trekken we ons 's avonds terug in onze paalwoning. Morgen wacht ons een wandeling door de rijstvelden naar de verschillende dorpjes in de buurt. Ik voel me een gouverneur als ik vanaf ons grote overdekte balkon over de sawa's uitkijk. Voldaan pak ik mijn i-Pad voor wat vingeroefeningen.