Als een vorst

De president van Indonesië , Joko Widodo - dankjewel voor de naam José - heeft er een dag eerder geslapen. Evenals de presidenten van Madagascar, Myanmar en Siërra Leone. En op de 5e mei, bevrijdingsdag in ons vaderland, checken ook wij - Leonard Jan Burgwal, Leo voor intimi , eigenaar van een stukje grond aan de Emmastraat 2 in Rijswijk, en mijn lieftallige echtgenote Theresia Maria, roepnaam Trees  - in bij de balie van het Savoy Homann hotel te Bandung.  Niet voor de Azië-Afrika conferentie, die net is afgelopen, maar voor een andere bijzondere bijeenkomst. 
De receptionisten tonen zich verheugd. Wij zijn dat.  Want vanaf de sawa's in Nagrak was het best een pittige tocht geweest. Oorzaak: chaos op de weg. Vooral in de buurt van Bandung kwamen we nauwelijks nog vooruit. 
Noemde ik eerder het verkeer in Jakarta nog heilig met dat wat we in Hanoi hadden meegemaakt, hier kregen we toch echt te maken met een overtreffende trap. Geen doorkomen aan. Maar heel opvallend: waar in ons goede vaderland menige bestuurder bij zo'n verkeersinfarct volledig uit zijn dak gaat, bleef hier iedereen volkomen relaxed. Geen getoeter, geen gescheld, zelfs niet door bestuurders die links, rechts, voor en achter totaal klem werden gezet. Zoals bijvoorbeeld onze chauffeur Tatang. 
Een voordeel van dit nadeel was dat Tatang alle tijd kon nemen om het een en ander te vertellen over zaken waar wij absoluut geen weet van hebben. Over bijvoorbeeld winkeltjes links en rechts van de weg waar oude autobanden worden verkocht. Niet bedoeld om onder auto's aan te brengen, zoals wij dachten, maar voor het maken van stoelen en andere meubelstukken. Over de strenge politiecontrole die we 's morgens hadden waargenomen. "Die duurt tot 12 uur. Daarna kan je gerust zonder helm op een motor rijden hoor. Dan is het afgelopen met die controle."  En over die ongelooflijke files rond de grote steden. "Die beginnen om twee uur 's middags. Dan is het werk gedaan en gaat iedereen naar huis. Vandaar."
Wij zijn op die 5e mei na een uur of zeven uiteindelijk uit het verkeer bevrijd. Toch willen we daar niet al te lang bij stilstaan, want we hebben een afspraak met de familie Rajagukguk, de ouders van Eva, het meisje dat zo'n 12 jaar geleden door onze zoon naar Nederland is gehaald. We beschouwen haar inmiddels als een dochter en we verheugen ons op de ontmoeting met haar natuurlijke vader en moeder. Snel uitpakken, omkleden en weer wegwezen dus. Op naar Cimali, een voorstadje van Bandung waar Eva's ouders wonen. Normaal een half uurtje rijden van het Savoy.  Als het verkeer nu maar een beetje mee wil zitten... Dat zit het. 
Op het parkeerterrein van supermarkt Superindo staan ze ons op te wachten: pa Rajagukguk (70) en zijn jongere broer Anton, die Engels spreekt en daardoor als tolk kan optreden. Hoognodig, want vader en moeder Rajagukguk spreken geen woord over de grens en hebben ook nog niet eerder contact met buitenlanders gehad. Weken voor de geplande kennismaking waren ze mede daardoor al knap nerveus, hebben we eerder van Eva begrepen. 
Na een warm welkomswoord op het parkeerterrein lopen we door een smalle straat naar de woning waar Eva een groot deel van haar jeugd heeft doorgebracht. Daar wacht ons een vorstelijk onthaal. Eerst vliegt Eva's moeder ons vanuit de voordeur om de hals, daarna de vrouw van oom Anton, een andere tante van Eva, een nicht... 
Binnen volgen weer warme woorden, warme hapjes, warme drankjes. We wisselen cadeautjes uit en terwijl oom Anton vertelt hoe dankbaar Eva's ouders zijn voor onze jarenlange steun aan hun dochter, legt pa Rajagukguk het ene na het andere fotoboek met een stuk vastgelegde familiegeschiedenis op onze schoot. 
Aan tafel blijkt dat ma Rajagukguk voor zo'n beetje een heel weeshuis heeft gekookt. Schalen vol satés en andere heerlijke Indische gerechten, de hele Emmastraat in Rijswijk had er van mee kunnen eten. Heel aandoenlijk.
Hartverwarmend is wat ons nog na de maaltijd wacht. Uit dankbaarheid voor alles wat wij voor zijn dochter hebben gedaan, wil pa Rajagukguk ons graag de Batak-ceremonie laten ondergaan.  Een plechtigheid waarbij je gezegend wordt en een nog lang en gelukkig leven wordt toegewenst. Of wij dat ook willen ondergaan. Natuurlijk willen wij dat. Vooral als oom Anton ons heeft uitgelegd dat dit alleen maar bij bijzondere gebeurtenissen binnen een familie gebeurt en dat wij vanaf nu ook echt als familie worden beschouwd.
We worden naast elkaar op een stoel gezet, krijgen een fraai gekleurde Batak-sjaal om ons heen, waarna vader Rajagukguk met naast hem zijn vrouw een zegen uitspreekt die door zijn broer Anton wordt vertaald. Het wordt allemaal met zo veel liefde gedaan dat we er diep ontroerd van raken.
Broer en zus noemt Anton ons daarna en onze hele nieuwe familie staat erop ons naar ons hotel terug te brengen. Welke president heeft dat een dag eerder ook mogen meemaken?